Оваа римска царска титула за прв пат се возобновува во Франкското царство by Карл Велики во 800, како хегемон на католичкиот Запад - со тоа воспоставувајќи се на исто ниво со Византиската империја и Муслиманскиот калифат. Кога царството се поделило по пат на наследства, тоа почнало да се поврзува со источното („германско“) кралство. Царевите на Светата Римска Империја (962—1806) („Прв Германски Рајх“, која сега бил изборна монархија) себеси се нарекувале Кајзер, додека комбинирајќи ја оваа царска титула со титулата Римски крал (која назначениот наследник ја добивал пред крунисувањето); овие владетели се гледале себеси како продолжение на римските цареви и затоа користеле таква титула.
Владетелите на Австроунгарската империја (1804—1918), од Хабсбурговците кои од 1440 биле цареви на Светата Римска Империја ја користеле титулата Кајзер, иако биле формално избирани.
Меѓутоа на македонски и највеќето други јазици, непреведената титула се однесува на царевите на Германското царство (1871—1918) („Вториот Рајх“) кое канцеларот Бизмарк вешто го создал од две федерации од многу мали принципати (Kleinstaaterei) кои ја сочинувале Германија, сржта на некогашната Света Римска Империја.
Германското царство имало три кајзера. Сите биле од династијата Хохенцолерновци, кои веќе владееле со голем дел од Германија како кралеви на Прусија, воено најголемата германска сила, пред да станат цареви. Тие се:
Вилхелм I (1871—1888);
Фридрих III (1888), владеел 99 дена;
Вилхелм II (1888—1918), за време на чие владеење паѓа Германската монархија, близу крајот на Првата Светска војна.
